Bron: Johanna Koopman
Het is deze week 2 jaar geleden…. hij was 15, een lange jongen met holle ogen… Ogen die alleen nog maar oplichten als hij het over computers had. Uit zijn mond hoorden we de woorden dat hij niet meer verder wilde, met niets…
2 jaar geleden sprak de leerplichtambtenaar de ‘magische woorden’: ‘Je blijft eerst maar eens 6 weken thuis. Ik meld je ziek zodat je alle spanning los kan laten en even bij kan tanken’.
Hij zou niet meer terugkeren op school. Er volgde een traject met begeleiding vanuit Feniks talent (een zorginstelling voor hoogbegaafde dropouts) én hij ging stage lopen als programmeur, waarvoor hij een online opleiding had gevolgd.
Nu zijn we 2 jaar verder, hij is 17 jaar, een lange slungel met een grijns op zijn gezicht. Zijn ogen sprankelen, hij geniet als nooit tevoren.
Vandaag vliegt hij vanuit Kopenhagen terug naar huis.
Afgelopen week bezocht hij daar een conferentie, hij ging alleen.
Hij ontmoette programmeurs die hij ook al bij conferenties in Parijs, Keulen en Amerika ontmoet heeft. Contact op school lukte nooit, maar hier ontmoette hij vríenden van overal ter wereld en leerde hij weer nieuwe mensen kennen.
Gisteravond zijn ze met een grote groep wezen stappen in Kopenhagen.
Net appte hij dat zijn koffer dicht zit en dat hij richting de trein gaat. Om 12 uur vertrek zijn vliegtuig….
Komende week gaat hij weer aan het werk.
4 dagen per week. Elke dag gaat hij er met plezier naar toe….
Wie had dit ooit voor mogelijk gehouden?
Ik zie hem gaan en ben trots! Trots op hem, trots op ons… op wat we bereikt hebben ondanks alles (of dankzij alles?) waar we doorheen moesten. En ik ben dankbaar voor de woorden die de leerplichtambtenaar 2 jaar geleden uitsprak, want daarmee ontstond vrijheid om een eigen weg te gaan. En kijk waar deze weg hem gebracht heeft!
Via deze post wil ik graag alle hb-ers die het moeilijk hebben een hart onder de riem steken, maar ook wil ik tegen leraren, leerplichtambtenaren, zorgdocenten en ouders zeggen: blijf kijken naar de(ze) kinderen. Ze hebben vaak zoveel in hun mars, maar als het lichtje in hun ogen dooft is het moeilijk ze weer terug te halen.
Ik hoop dat we met zijn allen steeds meer kunnen voorkomen dat er lichtjes doven.
Ik hoop dat mijn post een post van hoop mag zijn voor al die kinderen die het niet meer zien zitten om verder te gaan met school. Voor de kids die zich anders voelen, die zich niet gehoord voelen, niet gezien, niet begrepen. Houd vol en focus op je eigen pad! Je bent goed zoals je bent en hebt zoveel moois te bieden in deze wereld.
💞Dream big and keep the faith!💞
(ken jij iemand in deze situatie? deel dan gerust mijn post... in de hoop dat het kind / de jongere die dit bericht net nodig heeft hem ook te lezen krijgt...)
