Bron: Mary Sjabbens
Kinderen die uitvallen in het onderwijssysteem hebben maar 1 ding nodig: zij hebben nodig dat zij erkend worden in de mens die zij zijn, dat zij mogen ontwikkelen en leren wat het leven inhoudt en dat je mag zijn wie je bent, met je eigen talenten.
Dat je fouten mag maken, dat je mag vallen en weer opstaan. Door een kind een school in te dwingen maak je het bestaansrecht van het kind kapot. Een kind dat niet naar school kan, is echt anders dan een kind dat geen zin heeft om naar school te gaan.
Je beschadigt het kind in zijn essentie van mens zijn als je een kind dwingt naar school te gaan als het daadwerkelijk niet kan. Als we hiervan doordrongen zouden zijn, zouden we het leerplichtsysteem anders inrichten en van leerplicht een leerrecht maken.
Als wij erkennen dat het aantal kinderen dat uitvalt in ons onderwijssysteem nog dagelijks stijgt, dan weten wij ook dat de oorzaak ligt in het onderwijssysteem en niet bij deze kinderen.
Alleen een diagnose maakt niet dat de oplossing komt. Ieder kind wil meedoen in de maatschappij en niet afgewezen worden.
De oplossing zit in het systeem rondom thuiszittende kinderen. De grote overlegtafels moeten per direct afgeschaft worden. Zij dienen enkel het belang van het systeem en ego’s, niet het belang van het kind.
Vele thuiszittende kinderen en hun ouders worden niet gehoord, eerder veroordeeld opdat ze hun kind beschermen, hun veiligheid garanderen. Praat met het kind en zijn of haar ouders, en niet over ze.
Dat is een voorwaarde van een goede ouder zijn, dat is waar ouders van thuiszitters dagelijks op worden veroordeeld.
Op de site van Ingrado staat: De vijf meest voorkomende redenen van thuiszitten, vaak in combinatie, zijn: psychiatrische problemen, gedragsproblemen, wachten op opvang, bureaucratie en thuisproblematiek.
De nummer 1 oorzaak van thuiszitters is in essentie altijd het niet zien hoe een kind leert en het niet aansluiten bij de ontwikkeling van het kind. Welke problemen er verder zijn is namelijk dan bijzaak en geen oorzaak.
Een groot deel van de kinderen die uitvalt in het onderwijssysteem heeft geen passend onderwijs genoten. De problemen worden door ouders vaak vroeg gesignaleerd.
Het kind geeft thuis aan dat het niet goed gaat op school, het kind wil/kan niet meer naar school. Te slim, anders lerend of voelend, waardoor het onderwijssysteem ze overvraagt of ondervraagt; beide kan even traumatiserend zijn voor het kind. Niet gezien worden in je mogelijkheden doet wat met het kind.
De maatschappij veroordeelt ze met bovenstaande genoemde kenmerken. Blijven we oordelen op deze wijze, dan komt de oplossing er niet.
Wij zullen naast het kind moeten gaan staan en het kind helpen, in plaats van veroordelen op zijn/haar anders zijn in de ogen van de school of maatschappij. Een mens heeft meer overeenkomsten dan verschillen.
Ieder kind heeft recht op ontwikkeling binnen zijn/haar mogelijkheden. Ieder kind heeft recht op bescherming van ouders als school het kind beschadigd heeft. Deze kinderen geven niet zelden aan dat ze dood willen om aan de school te ontsnappen.
We hebben het over kinderen die op zesjarige leeftijd aangeven “Mama ik wil hier niet meer zijn, voor mij heeft het leven geen waarde meer, als ik nog een dag naar school moet wil ik echt dood.” Zes jaar oud en al geen kind meer. Finaal afgebrand in het leerplichtsysteem.
Kinderen die eerst normaal tot snel ontwikkelden en praten, en als ze naar school gaan niet meer in staat zijn om te praten (selectief mutisme). Het besef dat het gaat om leven of dood wordt ernstig onderschat.
Het aantal suïcides onder de jeugd is de laatste jaren enorm gestegen. Wij mogen niet meer wegkijken, het gaat om kinderlevens.
Kinderrechten worden op grote schaal dagelijks geschonden door de wijze waarop er wordt omgegaan met thuiszittende kinderen die op zoek zijn naar maar een ding; passend onderwijs of passend onderwijs in combinatie met zorg. Maatwerk!
Leerproblemen zijn niet per definitie psychisch. Voldoende aandacht voor de didactische ontwikkeling, de beperking en mogelijkheden kan vaak voor een oplossing zorgen.
Gedragsproblematiek komt vanuit een onderliggende oorzaak. Ieder mens reageert zijn frustratie af op zijn omgeving, ook het kind. Angsten spelen bij een grote groep kinderen een rol.
Ben ik wel goed genoeg, wat vinden mensen van mij? Deze angsten komen vaak voort uit het uitsluiten van deze kinderen in ons onderwijssysteem. Uitsluiting is dodelijk.
Als je je als kind lange tijd aangepast hebt, en je eigen zelf totaal verloren bent, ontwikkelen zich trauma’s en ook de hersenen ontwikkelen andere strategieën om het leven vol te houden. Totdat overleven niet meer gaat en deze kinderen burn-out verschijnselen krijgen.
Ik heb een vraag voor Ingrado, de schoolbesturen en de scholen die ervoor verantwoordelijk zijn om al deze kinderen van een passend onderwijsaanbod te voorzien: Wanneer beseffen zij hoe erg de kinderrechten op deze wijze geschonden worden?
Het kind wordt het recht op ontwikkeling en een toekomstperspectief ontnomen, beseffen zij dat? Je doet niet meer mee, dat is het signaal dat wij deze kinderen geven. Uitschrijven van onderwijs van leerbare kinderen gebeurt nog steeds vaak door leerplichtambtenaren.
Wij hebben als mens allen een verantwoordelijkheid voor al deze kinderen. Wij staan op voor kinderen die mishandeld worden maar wij staan niet op voor kinderen die op andere wijze evenzeer intens beschadigd worden in hun kind zijn.
Deze kinderen en hun ouders veroordelen we en zetten we onder druk vanuit de jeugdzorg. Niet zelden komt er een OTS of uithuisplaatsing omdat het kind thuiszitter is.
Als we aansluiten bij de ontwikkeling van het kind, ongeacht welke ondersteuningsvraag ook, dan hoeven we deze kinderen niet te veroordelen maar geven wij ze het passende onderwijs en de zorg waar zij recht op hebben.
Vanuit macht en dwang gaat de oplossing niet komen. Laten wij samen zorgen dat we luisteren naar de verhalen van deze kinderen en hun ouders. Zij zijn de sleutel tot de oplossing!
Gastblog van Miranda Wissink
Foto komt uit de collectie van Jeanet.
