Je maakt ze niks wijs…. (over geloven in Sinterklaas)

Sinterklaas is weer in aantocht. Hoewel hij pas volgend weekend aanmeert in ons land, begint aanstaande maandag het sinterklaasjournaal en eigenlijk is de hysterie in augustus al losgebarsten. Toen de pepernoten in de winkels lagen en de discussie over zwarte Piet begon.

Ik was vroeger, ondanks mijn hoogbegaafdheid,heilig overtuigd van het bestaan van Sinterklaas. Ik geloofde eigenlijk sowieso alles wat men mij vertelde. Het feit dat hij níet bleek te bestaan, wat mij snel medegedeeld moest worden omdat ik van groep 4 naar groep 5 ging versnellen, geloofde ik dan weer niet. Toen het eindelijk doordrong vielen de volwassenen om mij heen behoorlijk van hun voetstuk af: wat moest ik nu nog wel geloven en wat niet?

Kritische nakomelingen
Misschien zijn tijden veranderd, of heb ik gewoon kritische nakomelingen gebaard, maar mijn kinderen trappen nergens in. Het was al zo toen ze klein waren: beloofde ik ze iets dan vergaten ze dat nooit meer. En met een smoesje kwam ik zelden weg.

Mijn oudste zoon is inmiddels 11, maar toen hij een jaar of 6 was begon hij toch wel kritische vragen te stellen. Hij had het rookkanaal van de schoorsteen eens opgemeten en kwam tot de conclusie dat daar geen menselijk lichaam doorheen paste, noch de grote hijskraan die hij het jaar ervoor als cadeau had gehad. Toen hij recht voor zijn raap vroeg of de Sint wel bestond besloot ik, met het oog op mijn ervaring vroeger, direct eerlijk te zijn. De Sint bestond niet meer. Bij zoon twee ging het al net zo: de boot waar de Sint mee aankwam leek opvallend veel op de boot van opa, dus dat dit de pakjesboot was kon eigenlijk niet. En dat Sinterklaas steeds een andere mijter had begon ook op te vallen, net als het feit dat hij zijn paard op televisie Amerigo noemde en in ons dorp gewoon schimmel. Ook de tweede zoon was uit de droom.