Pauline Coret (46) dacht haar hele leven dat ze dom was. Dat is ze niet. Sterker: ze is hoogbegaafd. En dat kan een last zijn, weet de Delftse. ,,Ik moest afscheid nemen van de vrouw die dacht dat ze niks kon en heb mezelf opnieuw uitgevonden."
Bron: AD.nl
Pauline Coret spreekt haar woorden in zo'n rap tempo uit, dat er bijna geen tijd is om te registreren wat ze zegt. Ook al is ze volkomen helder, haar volgen is lastig. ,,Trap af en toe maar op de rem, zo van 'stop!'", grinnikt ze. ,,Dat hoor ik wel vaker."
Niet alleen praat de Delftse sneller, denken gaat ook vlugger. Ze spreekt over een van de kenmerken van hoogbegaafdheid: onnavolgbaarheid. ,,Wat ik zeg is voor mij heel normaal. Voor een ander lijk ik van de hak op de tak te springen. Zij missen een aantal denkstappen."
Zoon
Het duurde 38 jaar voordat Coret ontdekte waarom zij is zoals zij is. Een vrouw die bij haar zoon hoogbegaafdheid ontdekte, drukte haar een paar boeken in de hand. ,,Tijdens het lezen klonken er zo veel 'oh'tjes'. Dit ging niet alleen over mijn zoon, maar ook over mij." Niet veel later volgde een IQ-test. Score: 141. Het Nederlands gemiddelde is 100.
,,Ik was enorm opgelucht", vertelt Coret. ,,Alles viel op zijn plek." Dan volgt een verrassende opsomming. ,,Hierdoor was ik dat zesjeskind. Hierdoor heb ik de universiteit nooit afgemaakt. Hierdoor vond ik als moeder nul aansluiting op het schoolplein. Ik dacht altijd dat ik dom was. Dat bleek niet zo. Alleen omdat ik anders reageer dan het overgrote deel van de mensheid kwam het er niet uit."
Ze vertelt wel duizend keer 'doe toch eens normaal' gehoord te hebben. ,,Hoe hard ik ook probeerde, het lukte niet. Dit was wat mij zo anders maakte."
Het weten mag verlossend zijn, het gaat wel gepaard met een rouwproces, meent Coret. ,,Het is heel verdrietig om tot het besef te komen dat je hele leven zo anders had kunnen lopen. Hoogbegaafd zijn zonder dat te weten is belemmerend. Het leidt tot een ongrijpbare situatie, waar onbegrip op onbegrip gestapeld wordt."
